Cinsandouts

Als je van iemand houdt

Vandaag staat er een operatie op het programma. De patiënt ligt al een tijdje op de intensive care te wachten op zijn behandeling, dus hoogste tijd om aan de slag te gaan.

Zodra ik de patiënt onder ogen kom, kan ik vrijwel direct een diagnose stellen. Op drie plaatsen is de huid opengereten. De wonden zullen met precisie dichtgenaaid moeten worden om lelijke littekens te voorkomen. Gelijk maar aan de slag dus. Het liefste werk ik zonder assistentie, zo ook vandaag. Eerst de lampen aan. Vervolgens naald en draad zoeken. Ik til de patiënt op de behandelingstafel. Daarna inspecteer ik de eerste wond nauwkeurig. Deze is goed te hechten. De randen zijn vrijwel niet gerafeld. Met een keurige matrassteek is de eerste wond snel gedicht. Onzichtbaar. Netjes. De volgende wond is beduidend groter, maar ook deze is relatief eenvoudig te hechten. De derde wond is afschuwelijk. De randen zijn rafelig. Deze wond vraagt een grote chirurgische ingreep. De huid moeten behoorlijk naar elkaar toe getrokken worden om goed te kunnen genezen. Als de patiënt al rimpels had, zullen deze na de chirurgische ingreep volledig zijn verdwenen. Met het zweet op mijn voorhoofd, het puntje van mijn tong tussen de lippen, sluit ik het gat zo netjes mogelijk. Klaar! Ik loop de patiënt nog even helemaal na en bekijk het resultaat. Ik constateer dat de patiënt niet meer helemaal is wat het was. Net op dat moment komt het nauw verwante familielid van de patiënt de behandelingskamer binnen. Hij kijkt naar de patiënt en roept verrukt: “Je bent weer beter!” Pakt vervolgens de patiënt op en gooit hem even omhoog. Waarop ik een hoog stemmetje hoor: “Ik voel me weer helemaal goed!” Naar zijn hechtingen wordt niet gekeken. Ach als je ook echt van iemand houdt.

Alles voor het imago

Enkele jaren geleden ben ik erin geluisd. Voor de klas van dochterlief zochten ze nog enkele luizenmoeders. Ten overstaan van de juf en verschillende moeders, vroeg één van de moeders (ze noemt me ook wel een vriendin) of ik dat wilde doen. Ik kon in deze situatie natuurlijk geen nee zeggen, wilde mijn imago niet schaden, dus zei dat dat oké was. En als je eenmaal luizenmoeder bent, blijf je luizenmoeder. En zo groei ik met mijn kinderen, die tegenwoordig bij elkaar in de klas zitten, en hun haren mee. 

Luizen pluizen is niet zo moeilijk. Gewoon goed kijk tussen de verschillende haartypes. Over de haartypes heb ik mij de eerste keer behoorlijk verwonderd. Echt allerlei verschillende soorten haar gaan er door je vingers. Zijdezachte haren, touw-achtige haren, pluizige haren, flinterdunne haren, donkere haren, blonde haren, rode haren, korte haren, lange haren en noem maar op. Ouders krijgen om het luizenpluisproces te vergemakkelijken vooraf een bericht dat er luizen gepluisd gaan worden, met daarbij het vriendelijke verzoek om geen gel in het haar te doen van de jongetjes en het haar van de meisjes los of in een eenvoudige staart te doen, met als doel het allemaal een beetje werkbaar te houden voor de luizenmoeders.

Vandaag is er luizenpluis. We zijn met drie moeders. Er zijn al verschillende kinderen onze krukken gepasseerd. Dan komt er een knap jongetje aangelopen en gaat zitten bij één van de luizenmoeders. De moeder van het knappe jongetje meldt vooraf voorzichtig dat ze een kléin beetje gel in het haar heeft gedaan van het knappe jongetje. Alles voor het imago. De luizenmoeder begint met pluizen, maar raakt al snel met haar vingers verstrikt in het nog zeer natte gelhaar van het jongetje. Ik zie in mijn ooghoeken dat ze haar wenkbrauwen enkele centimeters omhoog trekt. Ik hoor haar denken: “een béétje gel?!!” Ik focus mij op dat moment even extra op het haar van het kindje waar ik van luizenpluis en zeg maar even niks. Het knappe jongetje is klaar en loopt terug naar de klas. Voordat hij de klas inloopt, knipoog ik nog even naar hem en mime: “tot straks schat.” Gelukkig zit het haar van het knappe meisje dat vervolgens op de kruk plaats neemt, al voor de helft los. Scoor ik misschien toch nog een puntje, voor het imago.

De juiste focus

Sinds kort volg ik een cursus fotografie. Ik vind het echt reuze interessant om te weten hoe ik mijn camera precies moet instellen als ik niet alleen maar op de automaat wil fotograferen. Bij het volgen van de cursus, krijg ik opdrachten om thuis te oefenen met de theorie. Deze week ligt de focus op het fotograferen van een stilleven. Maar daar komt nog al wat bij kijken zeg. Ik merk al snel dat het belangrijk is om vooral de juiste focus te houden. Oftewel, het onderwerp waar ik mij op richt scherp stellen, zodat het overige waar ik mij niet op richt onscherp oogt.

Zo nu en dan moet bij ons het huis even extra opgeruimd worden. Het huis slibt anders langzaam ongemerkt dicht. Vandaag was het weer eens zover. Manlief en ik zetten onze schouders eronder en zijn druk in de weer om de boel aan kant te krijgen. Stapeltjes worden weggewerkt, spullen worden opgeborgen. Alles raakt alweer aardig opgeruimd en geordend. Als we bijna klaar zijn, gebeurt het. De zon gaat schijnen! Ik zie het perfecte licht verschijnen voor het stilleven dat ik al een paar dagen in mijn hoofd heb. Binnen een mum van tijd schuif ik ons halve meubilair aan de kant, leg ik allerlei materialen klaar en creëer vervolgens een perfect stilleven op een tafeltje voor een perfecte kale muur met perfect zonlicht. In de luttele seconden die voorbijgaan, werp ik een blik achterom. Het meubilair staat kris kras door elkaar, er liggen her en der ongebruikte materialen. Het geheel achter mij straalt een totale chaos uit. Manlief zijn focus ligt bij deze chaos. Zijn blik en houding stralen daarbij iets uit, waar ik mij misschien beter even niet op focus. Ik stel mijn focus snel bij en richt mij weer op het fotograferen van het perfecte stilleven.

Hartkloppingen

Vanavond is het weer zover. Even bij de buren naar de sportschool. Een uurtje fitnessen om vooral alle spieren in beweging te krijgen en misschien ook nog wel een beetje extra in vorm te komen. Net als iedere week heb ik vanavond niet ontzettend veel zin om heen te gaan, maar als ik er eenmaal ben, vind ik het ook wel weer prima. Tijdens het doen van mijn oefeningen heb ik namelijk alle tijd om mij te verwonderen en anderen te bewonderen in de sportschool.

Vandaag is het opvallend stil in de sportschool. Normaal hoor ik bij binnenkomst direct ‘de gorilla’ uitzonderlijk luid kreunen bij iedere oefening die hij uitvoert. Of je hoort ‘de gorilla’ zijn fitnessmaat luid en duidelijk aanmoedigen. Ik begin met mijn eerste oefening, gevolgd door mijn tweede oefening. En zie daar, ‘de piramidenek’. Fascinerend dat je zoveel spieren in je nek kunt hebben. Na ‘lekker kontje’ gespot te hebben, is het afwachten op het grote moment. Reikhalzend gluur ik met enige regelmaat tussen de apparaten door of ik hém al ergens zie. Yes, daar is hij! Mijn ‘11.30 Appointment’-moment van de avond! (iets met een reclame over een drankje) Mmmmmm…..  Daar gaat hij. Soepel loopt hij door de sportschool naar zijn eerste oefening. Ik volg hem met mijn blik, houd hem nauwlettend in de gaten. Mijn hartslag, die al iets verhoogd was door de inspanningen, neemt nog iets extra toe. Als ik geluk heb, vang ik misschien zijn blik. Het duurt even, maar ik heb geluk! Hij knipoogt, naar mij. Nog meer hartkloppingen. Na nog enkele oefeningen en enkele steelse blikken geworpen te hebben, loop ik heupwiegend op hem af, plaats een zachte kus op zijn wang, neem de babyfoon over, en loop naar huis.