Cinsandouts

Vandaag mag je even met mij mee naar de fysiotherapeut. Ohw, maak je maar niet ongerust hoor. Niets ernstigs. Er zit al een paar jaar een zenuwknoop onder mijn voet en deze belemmert mij ondertussen steeds meer in mijn dagelijkse bezigheden. Dus tijd om ermee aan de slag te gaan. Na uitgebreid onderzoek op het internet kom ik uit bij een voetenspecialist in Spaarndam. Een mooi uitje zo in deze tijd, al zeg ik het zelf.

De fysiotherapeute en ik stellen onszelf aan elkaar voor. We praten over mijn probleem en ze vraagt of ze mijn voetenprobleem mag gebruiken voor haar opleiding. Daarvoor zullen er wel enkele foto’s van mijn voeten en mij in het geheel in ondergoed gemaakt moeten worden. Ze geeft aan dat ze niet op het internet zullen worden gepubliceerd. Gelukkig heb ik mijn lange onderbroek aan en mag ik mijn hemd aanhouden. Daarnaast draag ik mijn mondmasker. De kans dat ik herkend zal worden of er überhaupt aantrekkelijk uitzie en de foto’s mogelijkerwijs tegen mij gebruikt zullen worden, acht ik al met al uitermate klein. Voor akkoord dus. Vervolgens mag ik mijn loopje aan haar laten zien. De fysiotherapeute merkt een twist op in mijn beide enkels. Dit verbaast mij eigenlijk helemaal niets. Ik overweeg om haar te vertellen dat ik ontzéttend goed kan twisten. Tevens overweeg ik een klein showtje ten tonele te brengen. Ten behoeve van het onderzoek laat ik beide toch maar achterwege. Vervolgens mag ik nog wat opdrachtjes uitvoeren. Nu trekt ze de soepelheid van mijn heupen enigszins in twijfel, waardoor ik weer opnieuw overweeg om toch even een stukje voor haar te twisten. Na mij en mijn mooie voeten uitgebreid bestudeerd te hebben, is haar beeld gevormd en gaat ze me behandelen. Bij binnenkomst in de behandelkamer werd mijn aandacht al direct getrokken door een soort grote zilveren wijnstop met daarnaast een rubberen hamer die ook bij mijn man op de werkbank ligt. Samen vormen ze een soort martelwerktuigjes. Alsof ik de goden verzocht heb door mijn blik erop te laten vallen, reikt zij naar het martelgereedschap. Ik ontvang enkele ferme tikken van de wijnstop en hamer en na nog wat getrek, geduw en geknak aan mijn voeten mag ik weer een stukje lopen. Ik merk direct een verschil. Ook de fysiotherapeute constateert positief verschil en verwacht dat ik binnen enkele weken duidelijke verbetering zal moeten ervaren. Na nog enkele puike gadgets aangeschaft te hebben voor mijn oefeningen thuis, stap ik tevreden in de auto. Ik ben ervan overtuigd dat ik binnen enkele weken mijn dagelijkse bezigheden weer zonder belemmeringen kan uitvoeren. Oftewel: ‘Come on, let’s twist again, Twistin’ time is heeeere!’

De voorspellingen zijn er! Er wordt gejuicht! Eindelijk is het weer eens zover. Er is sneeuw op komst. De voorspellingen op het weerbericht zien er goed uit. Het lijkt er toch echt op dat ze komen. Sneeuwvlokken! Zowel de kinderen als de ouders in dit huis zijn er dol op. Alle voorbereidingen worden getroffen, want om 13.00 gaan ze vallen. En dan zijn wij er klaar voor.

Het is 13.00. Dikke handschoenen, mutsen en sjaals liggen klaar. Waar mogelijk ook een paar snowboots en uiteraard de slee. Het wachten is daar. De eerste sneeuwfoto’s stromen binnen via de app. Er is inderdaad sneeuw in Nederland, maar de foto’s komen vanaf een locatie in Zeeland. Dat is nog een stuk bij ons vandaan. En dus gaan we verder met wachten. Tijdens het wachten wordt ondertussen opnieuw de buienradar geraadpleegd. De sneeuwvoorspellingen voor Wervershoof zijn opgeschoven naar half 4. Dat betekent nog minstens twee uur wachten. Eerst de tijd maar eens met andere bezigheden vullen. En dan, dan komt toch het moment. Daar zijn ze. De sneeuwvlokken. Door de kinderen wordt er direct buiten gespeeld. De slee wordt erbij gepakt en de sneeuwschep wordt ergens opgeduikeld. Na een uur ligt er een dusdanig laagje sneeuw, dat ook de ouders zich naar buiten begeven. Er wordt direct gestart met een flink sneeuwballengevecht. Bijzonder overigens dat dochterlief altijd direct bij mijn man in het team wil. Na de sneeuw uit mijn ogen en nek geveegd te hebben, gaan we op pad. Op naar de bergen van Wervershoof. Over het prachtig witte voetpad móét de slee voort gesjord worden met een kindje erop. Het is bijna onmogelijk, het laagje sneeuw is te dun. Maar de pret is er zeker niet minder om. Al snel staan we bovenop een berg. We proberen te bedenken of we nog hogere bergen in Wervershoof kennen, maar we kunnen ze even niet bedenken. Gelukkig is deze daling toch ook zeker een meter of 4 á 5. We duwen de kinderen om de beurt van de berg af. Het is koud, het is donker. De wind die snijdt in onze gezichten, maar het enorme plezier dat we aan deze sneeuw beleven, verwarmt ons voorlopig van top tot teen.

Het thuisonderwijs is weer begonnen en dus zijn we gezellig de hele dag met elkaar thuis. Broer en zus hebben veel aan elkaar tijdens het thuisonderwijs van groep 4 en zijn vaak goede vrienden, maar soms wringt het hier en daar ook wat deze dagen. Dus stel ik voor om na het middageten met één van de twee een rondje te gaan wandelen. Dan kan zus even zonder vervelende broer relaxed tv kijken en broer even zonder zussen geneuzel met zijn moeder mee. Het rondje dat we gaan wandelen is 4,5 kilometer en ik adviseer broer om op de fiets mee te gaan. Broer is echter vastbesloten om op het stuntstepje mee te gaan. Ik laat me verrassen….

Het rondje begint vrolijk kwebbelend. Onderwijl wordt er voortdurend met het stepje gestunt. Er wordt gesprongen en er wordt geslipt met het achterwiel, waarbij de achterkant van het stepje tijdens het slippen wegdraait. Ik dacht tot vandaag dat dit alleen met een fiets kon, maar blijkbaar kan dit ook met een stepje. Vervolgens zie ik broer tegen het stuur van zijn stepje leunen met zijn armen wijd gespreid. Een gelijksoortig beeld van Kate Winslet voorop de Titanic doemt in mijn gedachten op. Nog een verrassing. We spelen het spel ‘de kleur, de kleur is’ en ondertussen wordt er vrolijk verder gestept en gewandeld. Bij de wildroosters wordt er meerdere malen geprobeerd of je er overheen kan rollen met de step, maar dat lukt echt niet. Na nog een verrassende superstunt, waarbij het voorwiel in een gleuf van de weg komt in plaats van eroverheen, komen we bij het fietspad met schijnbaar een slalomparcours in het midden. Er wordt lustig tussen de wegstrepen door geslalomd. Het fietspad is nogal heuvelachtig en boven op de eerste heuvel is er een nieuwe verrassing bedacht. Als moeders nou achterop de step gaat staan en broer voorop, kunnen we samen de heuvels af. Dat hoef je mij geen tweede keer te zeggen. Direct sta ik achterop en gaan we samen de komende heuvels af. En dan zijn we zomaar alweer thuis. Al met al een zeer verrassende en verfrissende ronde moet ik zeggen, zowel lichamelijk al geestelijk.

De laatste weken moet ik zomaar met regelmaat aan mijn oma van vroeger denken. Eigenlijk vooral aan de logeerpartijtjes bij oma. Mijn oma was rond de leeftijd van 63 toen ik mocht blijven logeren en ik was rond de leeftijd van 7. Mijn oma was toen al een echte oma. Bril op, gepermanent haar en een rok aan met daarop een truitje of een bloesje. Als ik bij mijn oma bleef logeren, mocht ik voor het slapen gaan in de keuken mijn tanden poetsen. Boven mijn hoofd vlamde de geiser dan op als ik heet water gebruikte om mijn handen en gezicht te wassen. Via een soort gestoffeerde vlizotrap ging ik vervolgens naar boven. Aan de rechterkant van de vlizotrap hingen gordijntjes om de kastjes die daarachter zaten af te schermen. Boven op de overloop, lag achter mij de slaapkamer waar mijn ooms vroeger met zijn drieën sliepen. Recht voor mij uit was de slaapkamer met vloerbedekking als een lapjesdeken. Hier hadden mijn moeder en vijf tantes altijd geslapen en hier mocht ik slapen. De kamer was iets groter dan mijn eigen kamer thuis, waar ik in mijn eentje sliep. Boven was het in mijn herinnering altijd ijskoud, maar oma stopte mij in onder een laken met daarop verschillende wollen dekens en een fijne warme kruik.

Mijn oma was geen oma die mij mee naar de kermis nam, mee op vakantie nam of grote cadeaus gaf. Nee, met mijn oma speelde ik Scrabble, speelde ik oneindig keer het spelletje “hoogste blad”, leerde ik bloemen van kralen en dun ijzerdraad maken en loste ik samen kruiswoordpuzzels op met behulp van het grote dikke puzzelwoordenboek. Mijn oma was een oma waar ik meestal in mijn eentje naar toe ging. Een oma die mij dan vervolgens haar volledige aandacht gaf. Als we samen een rondje gingen wandelen, liepen we ‘pinkie pinkie’. Daar hield oma zo van, omdat ze zo ook altijd met mijn opa liep. Mijn oma deed altijd kalmpjes aan, want dan brak het lijntje niet, zei ze. Zo op zijn tijd, als daar reden toe was, stopte ze mij met een gelukzalige glimlach een gulden toe. Vooraf aan het eten bij oma, was ik altijd even stil, want bidden deed mijn oma altijd trouw. Mijn oma leerde mij dat overal waar ’te’ voor stond niet goed was, behalve ‘tevreden’. En dát was precies wat mijn oma was, een tevreden lieve oma.