Alles voor het imago

Enkele jaren geleden ben ik erin geluisd. Voor de klas van dochterlief zochten ze nog enkele luizenmoeders. Ten overstaan van de juf en verschillende moeders, vroeg één van de moeders (ze noemt me ook wel een vriendin) of ik dat wilde doen. Ik kon in deze situatie natuurlijk geen nee zeggen, wilde mijn imago niet schaden, dus zei dat dat oké was. En als je eenmaal luizenmoeder bent, blijf je luizenmoeder. En zo groei ik met mijn kinderen, die tegenwoordig bij elkaar in de klas zitten, en hun haren mee. 

Luizen pluizen is niet zo moeilijk. Gewoon goed kijk tussen de verschillende haartypes. Over de haartypes heb ik mij de eerste keer behoorlijk verwonderd. Echt allerlei verschillende soorten haar gaan er door je vingers. Zijdezachte haren, touw-achtige haren, pluizige haren, flinterdunne haren, donkere haren, blonde haren, rode haren, korte haren, lange haren en noem maar op. Ouders krijgen om het luizenpluisproces te vergemakkelijken vooraf een bericht dat er luizen gepluisd gaan worden, met daarbij het vriendelijke verzoek om geen gel in het haar te doen van de jongetjes en het haar van de meisjes los of in een eenvoudige staart te doen, met als doel het allemaal een beetje werkbaar te houden voor de luizenmoeders.

Vandaag is er luizenpluis. We zijn met drie moeders. Er zijn al verschillende kinderen onze krukken gepasseerd. Dan komt er een knap jongetje aangelopen en gaat zitten bij één van de luizenmoeders. De moeder van het knappe jongetje meldt vooraf voorzichtig dat ze een kléin beetje gel in het haar heeft gedaan van het knappe jongetje. Alles voor het imago. De luizenmoeder begint met pluizen, maar raakt al snel met haar vingers verstrikt in het nog zeer natte gelhaar van het jongetje. Ik zie in mijn ooghoeken dat ze haar wenkbrauwen enkele centimeters omhoog trekt. Ik hoor haar denken: “een béétje gel?!!” Ik focus mij op dat moment even extra op het haar van het kindje waar ik van luizenpluis en zeg maar even niks. Het knappe jongetje is klaar en loopt terug naar de klas. Voordat hij de klas inloopt, knipoog ik nog even naar hem en mime: “tot straks schat.” Gelukkig zit het haar van het knappe meisje dat vervolgens op de kruk plaats neemt, al voor de helft los. Scoor ik misschien toch nog een puntje, voor het imago.