Als je van iemand houdt

Vandaag staat er een operatie op het programma. De patiënt ligt al een tijdje op de intensive care te wachten op zijn behandeling, dus hoogste tijd om aan de slag te gaan.

Zodra ik de patiënt onder ogen kom, kan ik vrijwel direct een diagnose stellen. Op drie plaatsen is de huid opengereten. De wonden zullen met precisie dichtgenaaid moeten worden om lelijke littekens te voorkomen. Gelijk maar aan de slag dus. Het liefste werk ik zonder assistentie, zo ook vandaag. Eerst de lampen aan. Vervolgens naald en draad zoeken. Ik til de patiënt op de behandelingstafel. Daarna inspecteer ik de eerste wond nauwkeurig. Deze is goed te hechten. De randen zijn vrijwel niet gerafeld. Met een keurige matrassteek is de eerste wond snel gedicht. Onzichtbaar. Netjes. De volgende wond is beduidend groter, maar ook deze is relatief eenvoudig te hechten. De derde wond is afschuwelijk. De randen zijn rafelig. Deze wond vraagt een grote chirurgische ingreep. De huid moeten behoorlijk naar elkaar toe getrokken worden om goed te kunnen genezen. Als de patiënt al rimpels had, zullen deze na de chirurgische ingreep volledig zijn verdwenen. Met het zweet op mijn voorhoofd, het puntje van mijn tong tussen de lippen, sluit ik het gat zo netjes mogelijk. Klaar! Ik loop de patiënt nog even helemaal na en bekijk het resultaat. Ik constateer dat de patiënt niet meer helemaal is wat het was. Net op dat moment komt het nauw verwante familielid van de patiënt de behandelingskamer binnen. Hij kijkt naar de patiënt en roept verrukt: “Je bent weer beter!” Pakt vervolgens de patiënt op en gooit hem even omhoog. Waarop ik een hoog stemmetje hoor: “Ik voel me weer helemaal goed!” Naar zijn hechtingen wordt niet gekeken. Ach als je ook echt van iemand houdt.