Deze week zijn we een weekje kamperen in Callantsoog. Manlief moet helaas werken, maar met zijn drieën kunnen wij ook uitstekend kamperen. Zoals voorspeld is het afgelopen nacht begonnen met stormen. De regen slaat op het dak van de caravan en ik word behoorlijk heen en weer geschud. Het doet een beetje denken aan turbulentie in een vliegtuig. Rustig in en uit blijven ademen en het wordt vanzelf weer ochtend. Rond een uur of 5 draait de wind wat zuidelijker en kunnen er nog een paar redelijk rustige uurtjes geslapen worden.

Als we uiteindelijk opstaan en aan de ontbijttafel zitten, welke een half uur geleden nog als bed functioneerde, wordt het dagprogramma besproken. Iedereen mag voorstellen doen die hem of haar leuk lijken. Het stormt en regent ondertussen nog steeds hard. Zus wil graag een bordspel spelen en broer wil graag ‘gamen’. Ik stel enthousiast voor om bij droog weer bij het strand te gaan kijken. Niet iedereen neemt dit voorstel in eerste instantie even goed op. Het vooruitzicht van chips bij terugkomst haalt de laatste twijfelaar gelukkig snel over. Net na de middag lijkt het erop dat het een tijdje droog zal blijven en dus gaan we ervoor. Gewapend met capuchons, sjaals en wanten zetten we ons beste beentje voor naar het strand. De eerste 1300 meters gaan ons redelijk goed af. We lachen omdat we zo heen en weer geschud worden door de wind. De laatste 200 meters zijn een stuk zwaarder. We worden letterlijk gezandstraald. Ze geven mij beiden een hand en zij lopen achteruit richting het strand. Ik begeleid ze door tussen de spleetjes van mijn oogleden te turen die zich ondertussen proberen te vullen met zand. En dan zijn we er. Eigenlijk wil ik zeggen…op het strand. Maar van het strand is maar heel weinig over. De zee staat ontzettend hoog en de golven komen zelfs tot het strandpaviljoen en blijven maar enkele meters van de duinen verwijderd. De lucht is grijs en grauw, de golven zijn wild en brengen een dikke laag schuim met zich mee. Het schouwspel dat zich voor onze ogen afspeelt, is een waar spektakel om te zien. Het is fantastisch! Dit is met recht even uitwaaien langs het strand! Met de wind, harde regen en zand in onze rug lopen we ontzettend voldaan terug. We begeleiden onszelf met de bemoedigende, in het vooruitzicht gestelde woorden: chips, borrelnootjes, thee, gamen en lezen.