Vandaag wil ik wederom een positieve bijdrage leveren aan de tweedaagse staking in het onderwijs en daarom wederom een kijkje in de klas op een gewone schooldag.

Haantjes

Een nieuw schooljaar, een nieuwe groep. Dit schooljaar mag ik groep 5-6 lesgeven, kinderen in de leeftijd van acht, negen en tien jaar. In het begin van een nieuw schooljaar is het altijd even ontdekken wat voor groep het is. Dit jaar is het een jongensgroep en er lijken een paar échte haantjes in te zitten. Er zijn een paar jongens die `errug’ graag gezien willen worden en er zijn een paar jongens die `errug’ graag gehoord willen worden. Mooi om te observeren hoe ieder zich op zijn eigen manier van zijn beste kant laat zien.

Vandaag vraagt één van de jongens of hij in de pauze mag vertellen over wat hij de vorige dag met zijn hond heeft meegemaakt. Hij heeft het al aan mij verteld en ik vind het prima als hij zijn verhaal in de pauze nog een keer aan de klas wil vertellen. Hij vertelt aan de kinderen, dat hij de dag ervoor samen met zijn moeder en de hond ging wandelen. Tijdens het wandelen, worden ze ingehaald door een man op een fiets. De hond, die los loopt, begint vrolijk mee te rennen met de fietser. De jongen en zijn moeder roepen samen naar de hond dat hij terug moet komen, maar deze luistert niet. De jongen en zijn moeder roepen samen naar de man op de fiets dat hij moet stoppen, maar deze luistert ook niet. De man en de hond verdwijnen uiteindelijk uit het zicht. Samen met zijn moeder hebben ze heel lang gezocht naar de hond. Pas veel en veel later hebben ze hem uiteindelijk weer terug gevonden. Het verhaal van de jongen is ten einde. Wanneer iemand in de klas een verhaal vertelt, willen kinderen daar vaak nog vragen over stellen. Zo wordt er gevraagd of ze de man kenden die op de fiets zat. “Nee, we kenden hem niet”. Er wordt gevraagd of ze hen niet achterna konden rennen. “Nee, de fietser fietste te hard”. En dan komt er een vraag van één van de haantjes: “Moest je huilen?” Het valt doodstil in de klas. Met ingehouden adem wacht ik het antwoord af. De jongen antwoordt: “Ja”. Het wordt zo mogelijk nog stiller in de klas. Ik krom mijn tenen in mijn schoenen en wacht de volgende reactie af. Het haantje dat de vraag stelde reageert….: “Ja, dat begrijp ik wel, dat zou ik ook gedaan hebben”. Duidelijk hoorbaar worden de ingehouden adems uitgeblazen. Misschien valt het toch wel mee met de haantjes in de klas.