Hartkloppingen

Vanavond is het weer zover. Even bij de buren naar de sportschool. Een uurtje fitnessen om vooral alle spieren in beweging te krijgen en misschien ook nog wel een beetje extra in vorm te komen. Net als iedere week heb ik vanavond niet ontzettend veel zin om heen te gaan, maar als ik er eenmaal ben, vind ik het ook wel weer prima. Tijdens het doen van mijn oefeningen heb ik namelijk alle tijd om mij te verwonderen en anderen te bewonderen in de sportschool.

Vandaag is het opvallend stil in de sportschool. Normaal hoor ik bij binnenkomst direct ‘de gorilla’ uitzonderlijk luid kreunen bij iedere oefening die hij uitvoert. Of je hoort ‘de gorilla’ zijn fitnessmaat luid en duidelijk aanmoedigen. Ik begin met mijn eerste oefening, gevolgd door mijn tweede oefening. En zie daar, ‘de piramidenek’. Fascinerend dat je zoveel spieren in je nek kunt hebben. Na ‘lekker kontje’ gespot te hebben, is het afwachten op het grote moment. Reikhalzend gluur ik met enige regelmaat tussen de apparaten door of ik hém al ergens zie. Yes, daar is hij! Mijn ‘11.30 Appointment’-moment van de avond! (iets met een reclame over een drankje) Mmmmmm…..  Daar gaat hij. Soepel loopt hij door de sportschool naar zijn eerste oefening. Ik volg hem met mijn blik, houd hem nauwlettend in de gaten. Mijn hartslag, die al iets verhoogd was door de inspanningen, neemt nog iets extra toe. Als ik geluk heb, vang ik misschien zijn blik. Het duurt even, maar ik heb geluk! Hij knipoogt, naar mij. Nog meer hartkloppingen. Na nog enkele oefeningen en enkele steelse blikken geworpen te hebben, loop ik heupwiegend op hem af, plaats een zachte kus op zijn wang, neem de babyfoon over, en loop naar huis.