Het is zondagmorgen. Ik zit mij de hele ochtend al te verkneukelen. Ik overweeg om op een blocnote te schrijven wat ik maandagmorgen allemaal zal gaan doen. Waarmee ik zal beginnen. Ondanks dat maandag echt mijn schoonmaakdag van het huis is, ga ik morgenochtend geheel in relaxstand doorbrengen. Van ongestoord even wat opruimen naar ongestoord even wat computerwerk verrichten. Van het ongestoord even wat opzoeken naar het ongestoord even wat boven rommelen. Ohw en weet je wat, ik houd een lange pauze waarbij ik even ongestoord een kopje thee ga drinken en ook het toilet, bezoek ik ongestoord. Heerlijk. Met een grijns bedenk ik wat ik allemaal nog meer ongestoord zal kunnen doen…. Hoe lief ze verder ook zijn.

Niemand die mij morgenochtend vraagt wat ik aan het doen ben, niemand die mij vraagt of ik even bij een som wil helpen. Niemand die mij vraagt om even wat drinken te pakken, niemand die mij vraagt om even een appeltje met kaneel te maken. Niemand die mij vraagt waar zijn of haar potlood ligt, niemand die mij vraagt waar het rekenboek is…. Hoe lief ze verder ook zijn.

En dan geheel aan het einde van de dag, word ik in mijn dromen gestoord. De scholen sluiten morgen hun deuren door de sneeuw, het is toch ongehoord. Ik begrijp het wel, maar voel mij verstoord. Ineens liggen alle plannen overboord, in de kiem gesmoord. En daarom dat ik het maar even verwoord…. Hoe lief ze verder ook zijn.