Cinsandouts

Terwijl mijn man en ik op wandelavontuur zijn, zie ik hem zitten. Een lange verlangende zucht ontglipt me. Hij is van alle gemakken voorzien. Hij bezit een half open tent om in de luwte te kunnen zitten. Een grote tent met een veldbed om in te slapen. En nog een derde klein tentje. De functie van het derde kleine tentje is mij onbekend, maar als ik net als hem ben, weet ik mij daar, net als hem, vast raad mee. Want op een dag wil ik net als hem zijn. Net als hem, een visser met drie tenten aan de waterkant zijn.

Het is een droom die ik al jaren koester. Iedere keer als ik een visser ontspannen aan de waterkant zie zitten, droom ik ervan om ook visser te zijn. Er lijkt mij niets mooiers dan op een mooie dag, in een heerlijk rustige omgeving, tussen wuivend riet, een warme kop thee in mijn handen, vers gezet op mijn wankele 1-pits brander, op een comfortabel stoeltje naar een dobber in het water te turen. Onderwijl word ik vergezeld door het mooiste vogelgeluid, het gesnater van een paar eendjes die iets verderop op het water dobberen en misschien zelfs een voorbij huppelend konijntje. Verder hoef ik dan even helemaal niets te doen, geen moeder, vrouw, huisvrouw, juf of iets anders zijn. Alleen maar ik met mezelf. Afgewisseld door heerlijke tukjes op het veldbed in mijn tentje en versnaperingen uit de koelbox of van de barbecue. Terwijl ik al wandelend wegdroom, spreek ik mijn verlangens hardop uit. Naast me hoor ik een grinnik en de vraag of ik soms zonder aas of haakje ga vissen ofzo, want wie moet de vis eraf halen als ik iets vang? Vervolgens zegt hij nog even nonchalant lachend dat hij mij binnen een uur verveeld en eenzaam terug verwacht….. Vaarwel prachtige droom, wat was je mooi.

Het Egeltjesbedrijf

Het is alweer enkele maanden geleden dat ik op een zaterdagmiddag in huis aan het rommelen ben. Gedurende de middag merk ik dat ik al een hele tijd nog geen kind om me heen heb gezien. Manlief hobbyt graag in zijn schuurtje en broer en zus zijn dan vaak wel een tijdje bij hem, maar eigenlijk nooit twee uur achter elkaar. Met koffietijd komen er twee super blije kinderen binnen. Er is namelijk een nieuw bedrijfje is geboren!

Al struikelend over de woorden vertellen ze mij dat ze een bedrijfje zijn gestart. Ze zijn tenslotte al bijna zeven….. Een egeltjesbedrijf nog wel! Mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Ik ben dol op egeltjes. Super schattige diertjes. Tussen alle zinnen door, wordt het me duidelijk dat ze van schijven hout egeltjes maken. Als ik het goed begrijp, werkt het als volgt: Broer pakt een schijf hout van een boomstam. Zus haalt met een hamer en beitel de barst eraf. Zus zet met merkstift stippen op de zijkant. Broer boort gaatjes op de plaats van de stippen.  Zus knipt satéprikkers door de midden en plaatst deze in de voorgeboorde gaatjes. Broer controleert of alles klaar is. Zus legt de ‘finishing touch’ door het egeltje een gezichtje te geven. Ik vind het briljant. Nu komt het zakelijke gedeelte. De prijs bepaling. Broer en zus zetten hoog in. Ze gaan voor de twintig euro per egel. Ik geef aan de prijs wat aan de hoge kant te vinden. Ze zakken naar tien. Ik geef aan dat ze bij tien euro waarschijnlijk twee egels verkopen. Opa’s en oma’s geven uiteraard tien. Twee paar grootouders, dus twee egels, dus twintig euro. Ze willen er meer dan twee verkopen en dus gaan ze voor vijf. Er komt een hoop serieus werk bij kijken, dus vijf euro lijkt mij ook een mooie prijs. De eerste egels worden al snel verkocht. Het is zelfs een moment zo, dat de vraag groter is dan de productie. Maar afgelopen week is deze achterstand, na enkele maanden, eindelijk weggewerkt. Inmiddels zijn er zes egels geproduceerd en verkocht. Dochterlief komt naar mij toe. Of ik de egeltjes op mijn telefoon ‘opline’ wil zetten. Ik vraag of ze misschien ‘online’ bedoelt. Ja, dat bedoelt ze. En dus aan mij de schone taak om hun bedrijf te promoten. Na wat wikken en wegen, gekibbel en gekreun van broer en zus is de naam van het bedrijf er. Ik maak direct een mailadres voor het bedrijf aan. En dus…..BESTEL NU uw prachtige houten egel voor in huis of in de tuin bij Het Egeltjesbedrijf! Als hangend of staand exemplaar te verkrijgen! Mail uw bestelling naar: hetegeltjesbedrijf@gmail.com. Betaling dient te geschieden bij aflevering.

Vrijheid blijheid

Begin mei gaat bij ons de vlag een keer extra uit. Als het aan de blijdschap van de eigenaresse zal liggen, zal de vlag er behoorlijk op los wapperen. Ik krijg over anderhalve week namelijk een stukje vrijheid terug. En ik kan je vertellen…ik kijk er behoorlijk naar uit. Wat betekent vrijheid voor mij? Als je deze vraag aan mij stelt in relatie tot de oorlog en de 75 jaar vrijheid die binnenkort wordt gevierd, zou ik hier geen goed antwoord op kunnen geven. Mijn enige ervaring met beperking in vrijheid is, tot enkele weken geleden, het hebben van twee schatten van kinderen. Maar van hun word ik, als we niet 24 /7 bij elkaar in huis zitten en ik geen thuisonderwijs hoef te bieden, erg blij en zij zijn toch meer een keuze geweest.

Inmiddels bevinden we ons in de zevende week van de ‘intelligente lockdown’ en die gaan met ups en downs. Ik mis de vrijheid om samen met vrienden te zijn, om met ze te praten, te lachen. Ik mis de vrijheid om uitgebreid te winkelen, en daarbij te treuzelen over het wel of niet doen van een bepaalde aankoop. Ik mis het ook om een vakantie te plannen en om daar naar uit te kijken. Maar eigenlijk vind ik dit gemis allemaal maar relatief. Ik heb last van deze beperkingen in vrijheid, maar er zijn geen grote zorgen. Geen financiële zorgen en tot nu toe geen zorgen om de gezondheid van dierbaren. Zorgeloosheid blijkt een belangrijke voorwaarde voor vrijheid. Ik mis dan ook de vrijheid om onbekommerd aan het werk te gaan. Na de meivakantie ga ik weer klassikaal lesgeven, en ja dat vind ik wel een beetje spannend. Ik ben een beetje bang om ziek te worden. Maar ik denk dat veel werkende mensen dat al weken ervaren. Misschien voelde het in de oorlog ook zo. De voortdurende onzekerheid, de spanning, waar je niet aan ontkomt. De oorlog duurde jaren. Hoelang de beperkingen en de onzekerheid voor ons nog zullen duren, is onduidelijk, maar ik ga niet uit van jaren. Door de afgelopen weken weet ik nu beter wat vrijheid voor mij betekent. Vrijheid levert blijheid. En daarom gaat over anderhalve week dus die vlag uit en zal hij naar hartenlust wapperen. Voor een stukje terug verkregen, en door mij nog meer gewaardeerde vrijheid…….hup naar school met die lieve schatten.

Ik verveel me zo

“Ik verveel me zo”. Zoonlief zal je dat in deze tijd nagenoeg niet horen zeggen. Hij vermaakt zich alle dagen uitstékend. Dochterlief zegt het af en toe, maar eigenlijk ook niet echt vaak. Zij heeft soms een klein beetje hulp nodig, maar is dan vaak alweer snel lekker bezig. Tja, degene die hier nou wel last van heeft, en die hier de afgelopen weken ook vrij regelmatig over heeft gezeurd, dat ben ik. In het weekend bijna niet hoor, maar doordeweeks. Maandagmiddag, dinsdagmiddag, woensdagmiddag, donderdagmiddag en vrijdagmiddag. Echt niet normaal. Ik kan mijzelf helemaal te pletter vervelen. De tijd lijkt enorm lang te duren. De minuten en ik slepen zich beide tergend langzaam vooruit. Een totaal gevoel van desinteresse en lusteloosheid maken zich dan van mij meester. Hoog tijd om hier eens actie op te ondernemen.

En dus pak ik de computer erbij en begin te speuren op het internet. Als zoekterm vul ik ‘ik verveel me’ in. Gewoon precies zoals het is. Een lange rij met resultaten verschijnt op het scherm: ‘Ik verveel me quiz’, ‘Deze dingen kun je doen als jij je wel eens verveelt’, ‘36 anti-verveeltips’, ‘Help ik verveel me’ en ga zo nog maar even door. Blijkbaar ben ik niet de enige. Ik scan enkele artikelen en bekijk wat mij aanspreekt. Ik lees ergens dat het handig is om in kaart te brengen hoelang ik mij verveel op een dag? Dat antwoord weet ik zo te geven. Ongeveer anderhalf uur per dag. Dan staan er allerlei tips waar je deze ‘verveeltijd’ mee zou kunnen vullen. De helft van de genoemde tips, kunnen momenteel eigenlijk direct worden doorgestreept. Tips als: ga langs bij vrienden, plan een vakantie, loop eens een winkel binnen waar je nooit eerder bent geweest, ga sporten. Mmmm….nee, nu maar even niet. Door een tijdelijke blessure komt de wandeltip ook niet van pas, dat is juist de reden dat ik me nu zo vaak verveel. Er wordt geadviseerd om een lijst te maken met eigen tips. Hé, dat spreekt mij wel aan! Een lijst met allerlei activiteiten die je zou kunnen doen in de tijd dat je je verveelt. Deze lijst kan uit van alles bestaan: klusjes, hobby’s, televisie kijken, muziek luisteren, koken. En dus vul ik een lijst. Een lijst met allerlei activiteiten die bij mij passen. Een lijst met leuke activiteiten, zoals muziek luisteren of een boek lezen en met mindere leuke activiteiten, zoals ramen lappen of het dressoir opruimen. Een lijst met activiteiten die niet langer dan anderhalf uur hoeven te duren. Vrijdagavond ben ik begonnen met het vullen van deze lijst. Sinds het vullen van deze lijst, voel ik mij steeds een stukje zekerder worden. Ik voel me gewapend. Gewapend tegen de verveling. Sterker. Laat hem maar komen! Ik ben er klaar voor! Ik kan hem aan! Maandagmiddag, ik zie er nu al naar uit.

Het nieuwe spelen

Bij elkaar spelen is zó 2019. In 2019 sprak je nog af na schooltijd om met elkaar te spelen. Je ging in die tijd met een vriendje of vriendinnetje mee naar huis of dat vriendje of vriendinnetje ging met jou mee naar huis en dan speelde je tot het einde van de middag samen met je vriendje of vriendinnetje. Maar dat thuis bij iemand spelen, kan echt niet meer. Het is écht niet meer van deze tijd. Nee, in 2020 speel je digitaal met elkaar. ‘Kan dat dan?’ hoor ik je denken. Ja zeker, dat kan zelfs heel goed!

Inmiddels zitten we in de vijfde week van het thuis verblijven. Nou hebben broer en zus het over het algemeen erg goed met elkaar, maar een keertje spelen met een vriendje of vriendinnetje missen ze toch wel allebei. Zus heeft daarom om drie uur een videodate met haar vriendinnetje via de computer. Om vijf voor drie zit ze klaar aan haar bureautje in haar slaapkamer. De gordijnen worden afgesloten voor de juiste lichtinval. Om drie uur is haar vriendinnetje ook bij het gesprek aanwezig en laat ik ze alleen. Broer vraagt al snel of hij ook mag videobellen. Aangezien er al een computer in beslag is genomen, mag hij videobellen met mijn telefoon. Wat er dan gebeurt, verrast met toch wel enorm. Het blijkt helemaal niet nodig te zijn om fysiek bij elkaar aanwezig te zijn. Het is inmiddels kwart over vier en zus zit nog steeds boven achter de computer met haar vriendin. Als ik even in haar kamer kom kijken, zie ik dat ze elkaar sommetjes sturen, grapjes maken via de chat, als de ander even naar het toilet is, typt de ander de vraag of ze zit te poepen en daarnaast kletsen ze met bedeesde stemmen heel wat af. In broer zijn kamer hoef ik niet te komen kijken. Ik kan beneden het hele gesprek woord voor woord volgen. Als ik toch even om de hoek kijk, zie ik dat de legopoppetjes en het ruimteschip actief door de kamer vliegen. Ik hoor gesprekken over meteorieten, ruimtevaartgeluiden, ronkende motoren, teksten als ‘geef je over’ en ‘nu ben je dood’. Ook het meest herkenbare moment van een middagje spelen komt aan de orde. Het spelen wordt even onderbroken, ik hoor voetstappen op de trap, het moment is daar…..: “Mama, mogen we een snoepje?”. Ik maakte me al een beetje ongerust of het middagje spelen toch niet helemaal zo zou zijn als vroeger. Nodeloos druk gemaakt, gelukkig. Ik grap nog even of haar vriendinnetje ook wil, maar die vraag wordt neutraal beantwoord met dat zij al heeft. En zo werkt dus het digitaal spelen. Een hele bijzondere ervaring rijker in een hele bijzondere tijd.

Op berenjacht, grommm….

Het eerste wat ik denk als ik hoor van de zogenaamde berenjacht is: Wat stom, wie vindt dít nou leuk?! Het tweede wat ik denk is: Gaan we nu mensen en kinderen de straat op lokken?! Het derde wat ik denk is: Hier ga ik dus echt niet aan mee doen!! Wat kan een mens er volledig naast zitten…

Zoals je tussen de regels door kunt lezen, zit ik blijkbaar in een ietwat mindere periode van het thuis verblijven. Nadat de berenjacht in Nederland gelanceerd is en ik mijn afkeurende mening daarover heb gevormd, mogen mijn kinderen mij vergezellen tijdens een autorit door de dorpen. Ik mag wat schoolspullen bij leerlingen thuis brengen. Als we net op weg zijn, mompel ik tegen de kinderen tussen neus en lip door, dat ze eventueel, en enkel en alleen als ze het leuk vinden, kunnen kijken of er her en der heel misschien een knuffelbeer achter het raam staat bij mensen. Heel vreemd, waar je normaal wel eens drie keer om hun aandacht moet vragen, krijg ik nu direct gehoor. Ze vragen vol interesse waarom er beren achter het raam staan. Waarop ik antwoord dat er mensen zijn die denken dat kinderen het leuk vinden om beren achter een raam te zien. Nou, en of ze dat leuk vinden! Direct wordt er begonnen met het tellen van beren. Broer houdt de rechterkant in de gaten. Zus de linkerkant. Ik word meerdere malen uitdrukkelijk verzocht om vooral toch niet te hard te rijden, omdat ze anders de beren niet goed kunnen tellen. Met mijn eerste gedachte, de gedachte dat een berenjacht niet leuk zou zijn, zit ik er blijkbaar faliekant naast. Ook mijn tweede gedachte blijkt al snel ongegrond. Gedurende de week zie ik af en toe een vader of moeder met kinderen voorbij lopen die op berenjacht zijn of zie ik reikhalzende kindernekjes op de achterbank van een auto in slakkengang. Tja en dan mijn derde gedachte: Hier doe ik niet aan mee! Vandaag gaan we wederom met de auto ergens naartoe. Daar ga ik dus weer, als een slak door het dorp, broer telt rechts, zus links, twee blije kindjes die aan het einde van de rit triomfantelijk hun getelde beren aan mij mededelen. Wat kan een mens er, gelukkig maar drie keer op rij, volledig naast zitten.

En dan ben je ineens leerkracht

Heb ik je al gefeliciteerd? Naast de functie die je als ouder al vervult in je leven, mag je sinds kort ook het beroep van leerkracht vertegenwoordigen. Zonder dat je hierom hebt gevraagd of dat je er voor omgeschoold bent. Wat een bijzonder heugelijk moment. Of toch niet….? Een hoop ouders valt het namelijk hartstikke zwaar en voelen zich soms behoorlijk ongeschikt als leerkracht. Deze ouders wil ik graag een hart onder de riem steken, want in deze dagen ben je echt al een perfecte leerkracht als je het alleen al probeert om deze rol te vervullen. Meer kan een ‘echte’ leerkracht, naar mijn idee, niet van je vragen.

Het jongetje of meisje dat het in de klas makkelijk vindt om zich op een taak te concentreren, het leuk vindt om naar school te gaan, het leuk vindt om te leren. Dat jongetje of meisje zal waarschijnlijk thuis ook niet zoveel problemen ondervinden om de motivatie te vinden om aan de slag te gaan en een tijdje aan de slag te blijven. Maar het jongetje of meisje dat het niet zo makkelijk vindt om zich op een taak te concentreren of het niet heel leuk vindt om naar school te gaan of het niet heel leuk vindt om te leren. Dat jongetje of meisje zal het thuis zeer waarschijnlijk ook niet zo leuk vinden om nu plotseling thuis schoolwerk te moeten maken. En let wel, met zijn vader, moeder of oppas als leerkracht! Dit vereist echt ‘engelengeduld’! En omdat je de rest van de dag vaak ook nog met elkaar moet doorbrengen, wil je niet steeds ruzie maken om het huiswerk.

Lieve ouder wees trots op jezelf over alles wat je je kind op het moment aan scholing aan kunt bieden. Alles wat je aanbiedt, vindt de leerkracht al geweldig. En als het niet lukt, durf om hulp te vragen. Bij de leerkracht, of bij familie of vrienden. Want thuisonderwijs blijft helaas nog een tijdje noodzakelijk. Ondersteunende ouders zijn momenteel voor de leerkracht onmisbaar. Om er met name voor te zorgen dat kinderen geen achteruitgang oplopen. En wie weet, nadat de leerkracht en ouder hier een nieuwe vorm in hebben gevonden, zelfs een beetje vooruitgang boeken. Houd vol!

Van blogger naar vlogger?

Het zal zeker niemand ontgaan zijn dat er op het moment heel wat te doen is in de wereld. Vrijwel iedereen heeft te maken met enorme veranderingen in het dagelijks leven. Ook in onderwijsland brengen deze enorme veranderingen de nodige uitdagingen met zich mee. Zo zijn wij binnen onze school druk bezig met het onderzoeken, op welke manier wij ons lesaanbod het beste aan de kinderen kunnen blijven aanbieden. Na vandaag mijn eerste online-vergadering gevolgd te hebben, ben ik aan de slag gegaan om manieren te vinden ome de lesstof digitaal aan onze, nog best jonge, leerlingen over te kunnen brengen.

Na wat gezoek en gepuzzel heb ik eindelijk uitgevonden hoe kinderen deel kunnen nemen aan een digitale meeting, hoe ik tegelijkertijd via de webcam zelf in beeld kom, hoe ik daarnaast ook de lesstof in beeld krijg en deze kan ondersteunen met woorden en tekeningen en hoe ik van dit geheel dan uiteindelijk een opname kan maken voor de kinderen die niet bij de meeting aanwezig hebben kunnen zijn. Voor een ICT- er waarschijnlijk ‘peanuts’, maar voor mij best een uitdaging. Tijdens het uitzoeken en het maken van enkele testvideo’s beleef ik best veel plezier aan deze bezigheid die toch wel erg veel op vloggen begint te lijken. Ik vraag me zelfs even af of er misschien een carrièreswitch in zal zitten voor mij? Of toch nog niet helemaal? Na een testvideo, met als veelzeggende titel ‘test krakkemikkig’, te hebben gemaakt en deze gedeeld te hebben, volgen de eerste tips en opmerkingen. Natuurlijk ben ik erg blij met tips en opmerkingen, en zijn ze erg lachwekkend, maar ze maken ook pijnlijk duidelijk dat ik echt nog in de spreekwoordelijke ‘kinderschoenen’ van het vloggen sta. Ik zal er enkele noemen: ‘Leuk! Kleine tip….er groeit nu een plant uit je hoofd’. Of: ‘Wauw! En die echo was erg goed voor het dramatische effect’. Of: ‘Mijn partner hield het niet meer toen je het had over de grote L’. Een andere reactie: ‘Op zich is dit prima, je kunt het professioneler krijgen als je nog wat videobewerkingen zou doen’. Poeh hé, dat professioneel vloggen is nog niet niks. Hopelijk zijn de kinderen nog niet zo bekend met professionele vloggers en vinden ze mijn vlog geweldig. Snel nog even wat oefenen.

Zelfvertrouwen

Sinds enkele weken, zit dochterlief op gym. Iedere week gaat zij vol enthousiasme de sporthal in en met een grote glimlach, komt zij weer buiten. Nu zij sinds afgelopen week ook nog een nieuw gympakje heeft om aan te trekken, is het feest helemaal compleet. Het euvel is alleen dat zij alle radslagen die ze op de gym heeft geoefend, ook thuis in de woonkamer wil beoefenen. En ik kan je vertellen, ze oefent heel wat af. Er bevindt zich bijna een slijtspoor van radslagen in de vloer. De radslagen worden beoefend in de ruimte tussen de tafel en de hoge kasten met glazen deurtjes. Menig maal heb ik mijn zorg hierover uitgesproken. Ik vraag haar of ze goed uitkijkt, omdat ik niet wil dat ze zich bezeert. Waarop ze antwoordt dat ik mij geen zorgen hoef te maken, omdat ze het heel goed kan. Aan zelfvertrouwen geen gebrek.

Vandaag zit dochterlief tijdens het eten vol trots te vertellen welke radslagen zij allemaal al kan maken. Ze vertelt over de ‘spring-radslag’ en de ‘spring-feest-radslag’. Ik kijk haar enigszins verbaasd aan. Zelf heb ik nooit op gym gezeten, maar ik kan mij deze termen ook niet herinneren van meiden die wel op gym zaten. Vervolgens vertelt ze over de ‘hoek-radslag’ en de ‘achteruit-radslag’ die ze beheerst en dan heb je natuurlijk ook nog de normale radslag die ze uiteraard al heel goed kan. Ik vraag verwonderd of ze deze radslagen allemaal tijdens de gymles heeft geleerd. Dit is zeker niet het geval. Deze radslagen heeft ze allemaal zelf verzonnen.

Na het eten worden de radslagen stuk voor stuk voorgedaan. De ‘spring-radslag’, waarbij eigenlijk helemaal niet gesprongen wordt, maar wel een plank van de vloer overgeslagen moet worden. De ‘spring-feest-radslag’ welke vrijwel gelijk is aan de ‘spring-radslag’, maar waarbij vooraf aan de radslag even de vuisten in de lucht gestoken moeten worden. Van de ‘hoek-radslag’ was mijn eigen voorstelling juist. De ‘achteruit-radslag’ vind ik persoonlijk een beetje een dubieuze variant op de afsluitende gewone radslag. Iedere radslag wordt stuk voor stuk met veel precisie en plezier uitgevoerd. Ik houd wel van deze fantasie en daarom vraag ik of ze de ‘koprol-radslag’ wil voordoen. Ze doet een poging tot iets koprol-radslag-achtigs. Ze lacht en zegt dat ze deze nog niet kan, dat ze nog even moet oefenen. Heerlijk dat onbegrensde zelfvertrouwen. Nu al benieuwd naar de flik-flak varianten.

Als je van iemand houdt

Vandaag staat er een operatie op het programma. De patiënt ligt al een tijdje op de intensive care te wachten op zijn behandeling, dus hoogste tijd om aan de slag te gaan.

Zodra ik de patiënt onder ogen kom, kan ik vrijwel direct een diagnose stellen. Op drie plaatsen is de huid opengereten. De wonden zullen met precisie dichtgenaaid moeten worden om lelijke littekens te voorkomen. Gelijk maar aan de slag dus. Het liefste werk ik zonder assistentie, zo ook vandaag. Eerst de lampen aan. Vervolgens naald en draad zoeken. Ik til de patiënt op de behandelingstafel. Daarna inspecteer ik de eerste wond nauwkeurig. Deze is goed te hechten. De randen zijn vrijwel niet gerafeld. Met een keurige matrassteek is de eerste wond snel gedicht. Onzichtbaar. Netjes. De volgende wond is beduidend groter, maar ook deze is relatief eenvoudig te hechten. De derde wond is afschuwelijk. De randen zijn rafelig. Deze wond vraagt een grote chirurgische ingreep. De huid moeten behoorlijk naar elkaar toe getrokken worden om goed te kunnen genezen. Als de patiënt al rimpels had, zullen deze na de chirurgische ingreep volledig zijn verdwenen. Met het zweet op mijn voorhoofd, het puntje van mijn tong tussen de lippen, sluit ik het gat zo netjes mogelijk. Klaar! Ik loop de patiënt nog even helemaal na en bekijk het resultaat. Ik constateer dat de patiënt niet meer helemaal is wat het was. Net op dat moment komt het nauw verwante familielid van de patiënt de behandelingskamer binnen. Hij kijkt naar de patiënt en roept verrukt: “Je bent weer beter!” Pakt vervolgens de patiënt op en gooit hem even omhoog. Waarop ik een hoog stemmetje hoor: “Ik voel me weer helemaal goed!” Naar zijn hechtingen wordt niet gekeken. Ach als je ook echt van iemand houdt.