Cinsandouts

Alles voor het imago

Enkele jaren geleden ben ik erin geluisd. Voor de klas van dochterlief zochten ze nog enkele luizenmoeders. Ten overstaan van de juf en verschillende moeders, vroeg één van de moeders (ze noemt me ook wel een vriendin) of ik dat wilde doen. Ik kon in deze situatie natuurlijk geen nee zeggen, wilde mijn imago niet schaden, dus zei dat dat oké was. En als je eenmaal luizenmoeder bent, blijf je luizenmoeder. En zo groei ik met mijn kinderen, die tegenwoordig bij elkaar in de klas zitten, en hun haren mee. 

Luizen pluizen is niet zo moeilijk. Gewoon goed kijk tussen de verschillende haartypes. Over de haartypes heb ik mij de eerste keer behoorlijk verwonderd. Echt allerlei verschillende soorten haar gaan er door je vingers. Zijdezachte haren, touw-achtige haren, pluizige haren, flinterdunne haren, donkere haren, blonde haren, rode haren, korte haren, lange haren en noem maar op. Ouders krijgen om het luizenpluisproces te vergemakkelijken vooraf een bericht dat er luizen gepluisd gaan worden, met daarbij het vriendelijke verzoek om geen gel in het haar te doen van de jongetjes en het haar van de meisjes los of in een eenvoudige staart te doen, met als doel het allemaal een beetje werkbaar te houden voor de luizenmoeders.

Vandaag is er luizenpluis. We zijn met drie moeders. Er zijn al verschillende kinderen onze krukken gepasseerd. Dan komt er een knap jongetje aangelopen en gaat zitten bij één van de luizenmoeders. De moeder van het knappe jongetje meldt vooraf voorzichtig dat ze een kléin beetje gel in het haar heeft gedaan van het knappe jongetje. Alles voor het imago. De luizenmoeder begint met pluizen, maar raakt al snel met haar vingers verstrikt in het nog zeer natte gelhaar van het jongetje. Ik zie in mijn ooghoeken dat ze haar wenkbrauwen enkele centimeters omhoog trekt. Ik hoor haar denken: “een béétje gel?!!” Ik focus mij op dat moment even extra op het haar van het kindje waar ik van luizenpluis en zeg maar even niks. Het knappe jongetje is klaar en loopt terug naar de klas. Voordat hij de klas inloopt, knipoog ik nog even naar hem en mime: “tot straks schat.” Gelukkig zit het haar van het knappe meisje dat vervolgens op de kruk plaats neemt, al voor de helft los. Scoor ik misschien toch nog een puntje, voor het imago.

De juiste focus

Sinds kort volg ik een cursus fotografie. Ik vind het echt reuze interessant om te weten hoe ik mijn camera precies moet instellen als ik niet alleen maar op de automaat wil fotograferen. Bij het volgen van de cursus, krijg ik opdrachten om thuis te oefenen met de theorie. Deze week ligt de focus op het fotograferen van een stilleven. Maar daar komt nog al wat bij kijken zeg. Ik merk al snel dat het belangrijk is om vooral de juiste focus te houden. Oftewel, het onderwerp waar ik mij op richt scherp stellen, zodat het overige waar ik mij niet op richt onscherp oogt.

Zo nu en dan moet bij ons het huis even extra opgeruimd worden. Het huis slibt anders langzaam ongemerkt dicht. Vandaag was het weer eens zover. Manlief en ik zetten onze schouders eronder en zijn druk in de weer om de boel aan kant te krijgen. Stapeltjes worden weggewerkt, spullen worden opgeborgen. Alles raakt alweer aardig opgeruimd en geordend. Als we bijna klaar zijn, gebeurt het. De zon gaat schijnen! Ik zie het perfecte licht verschijnen voor het stilleven dat ik al een paar dagen in mijn hoofd heb. Binnen een mum van tijd schuif ik ons halve meubilair aan de kant, leg ik allerlei materialen klaar en creëer vervolgens een perfect stilleven op een tafeltje voor een perfecte kale muur met perfect zonlicht. In de luttele seconden die voorbijgaan, werp ik een blik achterom. Het meubilair staat kris kras door elkaar, er liggen her en der ongebruikte materialen. Het geheel achter mij straalt een totale chaos uit. Manlief zijn focus ligt bij deze chaos. Zijn blik en houding stralen daarbij iets uit, waar ik mij misschien beter even niet op focus. Ik stel mijn focus snel bij en richt mij weer op het fotograferen van het perfecte stilleven.

Hartkloppingen

Vanavond is het weer zover. Even bij de buren naar de sportschool. Een uurtje fitnessen om vooral alle spieren in beweging te krijgen en misschien ook nog wel een beetje extra in vorm te komen. Net als iedere week heb ik vanavond niet ontzettend veel zin om heen te gaan, maar als ik er eenmaal ben, vind ik het ook wel weer prima. Tijdens het doen van mijn oefeningen heb ik namelijk alle tijd om mij te verwonderen en anderen te bewonderen in de sportschool.

Vandaag is het opvallend stil in de sportschool. Normaal hoor ik bij binnenkomst direct ‘de gorilla’ uitzonderlijk luid kreunen bij iedere oefening die hij uitvoert. Of je hoort ‘de gorilla’ zijn fitnessmaat luid en duidelijk aanmoedigen. Ik begin met mijn eerste oefening, gevolgd door mijn tweede oefening. En zie daar, ‘de piramidenek’. Fascinerend dat je zoveel spieren in je nek kunt hebben. Na ‘lekker kontje’ gespot te hebben, is het afwachten op het grote moment. Reikhalzend gluur ik met enige regelmaat tussen de apparaten door of ik hém al ergens zie. Yes, daar is hij! Mijn ‘11.30 Appointment’-moment van de avond! (iets met een reclame over een drankje) Mmmmmm…..  Daar gaat hij. Soepel loopt hij door de sportschool naar zijn eerste oefening. Ik volg hem met mijn blik, houd hem nauwlettend in de gaten. Mijn hartslag, die al iets verhoogd was door de inspanningen, neemt nog iets extra toe. Als ik geluk heb, vang ik misschien zijn blik. Het duurt even, maar ik heb geluk! Hij knipoogt, naar mij. Nog meer hartkloppingen. Na nog enkele oefeningen en enkele steelse blikken geworpen te hebben, loop ik heupwiegend op hem af, plaats een zachte kus op zijn wang, neem de babyfoon over, en loop naar huis.

Vandaag wil ik wederom een positieve bijdrage leveren aan de tweedaagse staking in het onderwijs en daarom wederom een kijkje in de klas op een gewone schooldag.

Haantjes

Een nieuw schooljaar, een nieuwe groep. Dit schooljaar mag ik groep 5-6 lesgeven, kinderen in de leeftijd van acht, negen en tien jaar. In het begin van een nieuw schooljaar is het altijd even ontdekken wat voor groep het is. Dit jaar is het een jongensgroep en er lijken een paar échte haantjes in te zitten. Er zijn een paar jongens die `errug’ graag gezien willen worden en er zijn een paar jongens die `errug’ graag gehoord willen worden. Mooi om te observeren hoe ieder zich op zijn eigen manier van zijn beste kant laat zien.

Vandaag vraagt één van de jongens of hij in de pauze mag vertellen over wat hij de vorige dag met zijn hond heeft meegemaakt. Hij heeft het al aan mij verteld en ik vind het prima als hij zijn verhaal in de pauze nog een keer aan de klas wil vertellen. Hij vertelt aan de kinderen, dat hij de dag ervoor samen met zijn moeder en de hond ging wandelen. Tijdens het wandelen, worden ze ingehaald door een man op een fiets. De hond, die los loopt, begint vrolijk mee te rennen met de fietser. De jongen en zijn moeder roepen samen naar de hond dat hij terug moet komen, maar deze luistert niet. De jongen en zijn moeder roepen samen naar de man op de fiets dat hij moet stoppen, maar deze luistert ook niet. De man en de hond verdwijnen uiteindelijk uit het zicht. Samen met zijn moeder hebben ze heel lang gezocht naar de hond. Pas veel en veel later hebben ze hem uiteindelijk weer terug gevonden. Het verhaal van de jongen is ten einde. Wanneer iemand in de klas een verhaal vertelt, willen kinderen daar vaak nog vragen over stellen. Zo wordt er gevraagd of ze de man kenden die op de fiets zat. “Nee, we kenden hem niet”. Er wordt gevraagd of ze hen niet achterna konden rennen. “Nee, de fietser fietste te hard”. En dan komt er een vraag van één van de haantjes: “Moest je huilen?” Het valt doodstil in de klas. Met ingehouden adem wacht ik het antwoord af. De jongen antwoordt: “Ja”. Het wordt zo mogelijk nog stiller in de klas. Ik krom mijn tenen in mijn schoenen en wacht de volgende reactie af. Het haantje dat de vraag stelde reageert….: “Ja, dat begrijp ik wel, dat zou ik ook gedaan hebben”. Duidelijk hoorbaar worden de ingehouden adems uitgeblazen. Misschien valt het toch wel mee met de haantjes in de klas.

Vandaag wil ik een positieve bijdrage leveren aan de tweedaagse staking in het onderwijs. Ook ik staak twee dagen, voor de kinderen. Het lerarentekort wordt voor hen steeds duidelijker voelbaar. En dat is treurig.

In het onderwijs is geen dag hetzelfde en dat vind ik zo leuk aan het beroep. Leerkracht zijn, geeft mij ontzettend veel voldoening. Als leerkracht kun je een verschil maken in het leven van een kind. Er zijn verschillende scholen in de buurt die je uitnodigen om een dagje mee te draaien in de klas, zodat je zelf kunt ervaren hoe het als leerkracht in het (basis)onderwijs is. Denk je wel eens aan een carrièreswitch of te starten met de lerarenopleiding? Dan is dit misschien een mooie eerste stap.

Als toevoeging geef ik je een kijkje in de klas op een gewone schooldag. Nou ja, niet helemaal een gewone schooldag. In ieder geval een dag waar ik erg van genoten heb.

Juf, pas op met wat je zegt

Een aantal jaar geleden mocht ik voor het eerst groep 1-2 lesgeven. In allerlei leeftijdscategorieën heb ik al lesgegeven, maar nog niet eerder aan vier-, vijf- en zesjarigen. Ik ontdek al vrij snel dat groep 1-2 toch wel even iets heel anders is dan een hogere groep. Veel kinderen moeten echt nog in alles aan de hand meegenomen worden. De kinderen die nieuw binnenkomen, kennen soms werkelijk nog geen enkele schoolregel. Wat ik wel eens voor vanzelfsprekend aannam bij een kind van groep 3, moet in groep 1 nog allemaal geleerd worden. Kinderen moeten op een stoeltje leren zitten in de kring, ze moeten leren hun vinger op te steken als ze wat willen vragen, ze moeten leren omgaan met uitgestelde aandacht en ga zo maar door. Ze moeten echt nog van begin af aan, stap voor stap, leren hoe het allemaal hoort. Daar moet ik wel even aan wennen. Dit is een hele andere manier van lesgeven dan ik gewend ben. Ondanks dat het heel anders lesgeven is, kan ik er ook enorm van genieten. De jonge kinderen zijn nog zo puur. Ze zijn vaak nieuwsgierig en hebben de intentie om alle nieuwe informatie te absorberen. Ze luisteren vol verwachting naar wat jíj te vertellen hebt. Niet iedereen, maar wel de meeste kinderen. Ze letten goed op en ze luisteren goed. Sommige kinderen luisteren zelfs iets té goed.

Aangezien ik nog geen ervaring heb met kleuters, heb ik ook nog niet eerder gymlessen gegeven aan kleuters. Maar omdat ik geen moeite heb met nieuwe dingen, en ik mijzelf goed voorbereid heb, verwacht ik geen verrassingen. Over verrassingen gesproken! Vooraf aan de gymles zeg ik dat de kinderen zich allemaal mogen uitkleden. Nu kan ik je vertellen dat zoiets in een kleutergroep behoorlijk rommelig kan verlopen. Zeker als vijfentwintig kinderen tegelijk, zich eerst uit hun kleding moeten werken en zich vervolgens weer in hun gymkleding moeten zien te werken. Ik ben dan ook druk aan het helpen met shirtjes over hoofden aan het trekken, veters uit de knoop aan het halen, knopen van broeken los aan het maken, shirtjes binnenstebuiten keren, bloesjes los knopen en noem maar op. Ik heb handen tekort en blijkbaar heb ik ook last van een dode hoek. Een dode hoek? Ja, ik probeer het af en toe nog steeds een beetje goed te praten voor mijzelf, omdat ik het niet eerder opgemerkt had. Als ik na heel wat minuten de meeste kinderen geholpen heb, kijk ik de klas eens goed rond om te zien hoe het ervoor staat. Dan valt mijn blik op het jongetje dat op het stoeltje naast mij zit. In mijn dode hoek, zeg maar. Ik schrik me rot! Ik zie een poedelnaakt kind! Helemaal bloot! Het jongetje zit keurig in zijn blootje te wachten. Niet dat ik nog nooit eerder een bloot jongetje heb gezien, maar ik had hem hier absoluut niet verwacht! Wat een verrassing! Ik vraag, zeer verschrikt, aan dit jongetje wat hij doet. Waarop het jongetje keurig het antwoord geeft, dat hij zich uitgekleed heeft. Want dat was toch wat ik had gezegd?! Oei, die had ik niet zien aankomen. Ik moet nog veel leren! Goed onthouden, bij de hand nemen, stap voor stap leren hoe het allemaal hoort, en…..pas op met wat je zegt!

Bloggen voor dummies

De naam van de blog is bekend. Nu de blog nog werkelijk neerzetten. Op internet lees ik dat het relatief eenvoudig is om een blog zelf te maken. En nog gratis ook! Vol goede moed roep ik hard tegen manlief ‘de computerexpert’, dat hij mij niet hoeft te helpen bij het maken van mijn blog, want dit klusje zal ik zelf wel éven klaren. Achteraf gezien misschien een beetje naïef en overmoedig.

Ik begin met het opzetten van mijn blog via een site. Dit gaat mij goed af. Zodra de blog enigszins vorm begint te krijgen, bekijk ik hem op de telefoon. Daar is de blog helaas een stuk minder mooi dan op de computer. Ik vind dat ik niet al te hoge verwachtingen mag hebben van een gratis weblog, dus ga weer verder met ontwerpen. Na nog nog wat aanpassingen in kleur en lay-out wil ik de blog vervolgens verfijnen met een mogelijkheid om lezers via de mail op de hoogte te kunnen stellen als er een nieuw verhaal is geplaatst. Na flink en nog eens flink zoeken, vind ik met enige hulp iets wat er op lijkt. Maar ik vind ‘de widget’ écht niet oké. Een widget is een applicatie die je op een website kunt plaatsen. Deze widget is in het Engels en lijkt meer op een soort alarmbericht van je computer dat er iets mis is, dan dat hij uitnodigt om je in te schrijven voor de mail. Dus de reeds opgebouwde weblog laat ik links liggen en begin vol goede moed opnieuw te zoeken. Al snel blijkt dat het niet mogelijk is om een gratis weblog op te zetten, zonder daarbij ongewenste reclame in beeld te krijgen. En dat wil ik jullie (nog..) niet aan doen. Om het te krijgen zoals ik wil, zal ik toch de hulp van manlief ‘de computerexpert’, in moeten schakelen. Deze ziet zijn kans schoon en gaat direct vol enthousiasme aan de slag. Na een week puzzelen heeft hij de eerste versie van www.cinsandouts.nl online. Het is eigenlijk al helemaal hoe ik het graag wil hebben. Omdat er evengoed nog flink aan gesleuteld moet worden, is de site dan weer eens online en dan weer eens offline. Later in de week komt er nog een ‘meester- computerexpert’ langs voor wat puntjes op de i’s. Nu is de weblog eindelijk helemaal klaar. Komen we weer terug bij het begin. Bloggen voor dummies. Kan ik lekker de achtergrondkleur veranderen, foto’s plaatsen en het belangrijkste; nieuwe verhalen plaatsen.

De upgrade

Vandaag is het zover. De grote dag van de upgrade. Ik liep al een tijdje rond met het idee. Het is ondertussen een jaar geleden dat ik mijn eerste domeinnaam liet registreren om een blog op te zetten. Maar de naam was niet goed. En tja, als de naam niet goed is, dan ook geen blog.

Twee weken geleden begon het weer te borrelen. Wat zeg ik borrelen? Het begon te bruisen! De meest wilde fantasieën ontwikkelden zich in mijn hoofd. Een vaste column, een boek, een blog. Eén ding was duidelijk. Ik wilde een stap verder. Facebook bereikt bij mij niet meer alle mensen die ik graag wil bereiken. Sommige mensen stuur ik de geschreven column per app. Maar dat is toch eigenlijk echt niet meer van deze tijd. En dus, tijd voor een upgrade, maar hoe? Ik deelde mijn dilemma met mijn collega. Zij adviseerde mij, met enige nadruk, om toch zeker voor een blog te gaan. Ze is tien jaar jonger en echt van deze tijd, dus zij kon het weten.

Terug naar plan a, terug naar een blog. Maar dan die naam voor mijn blog hé. Dat was toch echt wel een dingetje. Ik wilde een naam die mensen kunnen onthouden, een naam die geen loze beloftes maakt, een naam die eigenlijk alles omvat waarover ik schrijf. Ditmaal deelde ik mijn enorme struikelblok met meerdere mensen, waaronder ook weer mijn collega van deze tijd. Zij reageert met de reactie dat ze daar helemaal niet goed in is. Ze wil gerust eens mee denken, maar ik hoef er volgens haar niet veel van te verwachten. Nog geen drie minuten later staat hij daar! De naam! Het is hem! Er stromen nog enkele suggesties via mijn andere hulplijnen binnen, maar die halen het niet bij die ene naam! Er volgt een soort ‘hallelujah’ moment voor mij. Ik kan aan de slag! En zie hier: mijn eerste blog! Cinsandouts! Een kijkje in mijn leven, met een knipoog en een lach. Oftewel de ‘ins and outs’ en dan met een C ervoor van Cindy. Bedankt fijne collega van deze tijd, die denkt dat ze niet zo goed is in namen verzinnen! Als ik nog eens een naam moet verzinnen, vraag ik toch echt jou weer als eerste om hulp!